Tajemnice Bony Sforzy

Wirtuoz wyobraźni, twórca monumentalnych widowisk od Neapolu po Buenos Aires.

𝗠𝗶𝗰𝗵𝗮ł 𝗭𝗻𝗮𝗻𝗶𝗲𝗰𝗸𝗶 – reżyser, dramaturg, scenograf, mistrz opowieści utkanych ze światła, muzyki i emocji.

Zadebiutował w mediolańskiej La Scali w wieku 24 lat… reszta to już historia – światowa.

Autor ponad 200 spektakli, od przeszło 25 lat pracuje na najważniejszych scenach operowych całego świata, między innymi w Polsce, Włoszech, Francji, Hiszpanii, Chinach, Argentynie, Chorwacji, na Węgrzech czy Kubie.

Tworzy dla oper, stadionów, parków i… ludzi. Bo jego projekty nie tylko zachwycają – one łączą społeczności.

W jego świecie magia dzieje się nie tylko na scenie – ale też za kulisami, gdzie każdy detal ma znaczenie.

To on nadaje duszę spektaklowi 𝗧𝗮𝗷𝗲𝗺𝗻𝗶𝗰𝗲 𝗕𝗼𝗻𝘆 𝗦𝗳𝗼𝗿𝘇𝘆.
Z takim przewodnikiem podróż w czasie będzie niezapomniana!
Zanurzcie się w opowieść, którą kreuje.

𝗠𝗮𝗰𝗶𝗲𝗷 𝗧𝗼𝗺𝗮𝘀𝗶𝗲𝘄𝗶𝗰𝘇 – architekt emocji, mistrz napięcia i harmonii.

Jest jak muzyczny alchemik – łączy klasykę z nowością, tradycję z odkrywczym spojrzeniem.

Z orkiestrami pracował od Katowic po Wrocław, od Białegostoku po Zieloną Górę, a każda scena, którą prowadzi, pulsuje pod jego batutą.

Związany z Orkiestrą Kameralną Miasta Jaworzna Archetti, początkowo jako skrzypek, a od 2014 roku jako dyrygent. Współpracował jako asystent dyrygenta z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach oraz Teatrem Wielkim w Łodzi.

Współpracuje z Operą Śląską, gdzie w sezonie artystycznym 2022/2023 pełnił rolę zastępcy Kierownika Muzycznego.
Nie tylko dyryguje – tworzy. Reanimuje zapomniane partytury, nadaje nowe życie polskiej muzyce, wydobywa z niej ukryte znaczenia.

Z Michałem Znanieckim rozumieją się bez słów – razem potrafią przemienić spektakl w ceremonię pełną magii.

Za jego gestami kryje się precyzja, pasja i… coś jeszcze. Coś, co trudno nazwać – ale łatwo poczuć. 𝗧𝗮𝗷𝗲𝗺𝗻𝗶𝗰𝗲 𝗕𝗼𝗻𝘆 𝗦𝗳𝗼𝗿𝘇𝘆 zabrzmią pod jego batutą z niezwykłą mocą!

Kamila Siwińska – reżyserka obrazów utkanych z dźwięku, światła i ciszy.

Jej droga wiodła przez mury Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, Akademii Teatralnej w Warszawie oraz Szkoły Głównej Handlowej — gdzie wiedza zderza się z intuicją, a forma z ekspresją.

Laureatka wielu festiwali międzynarodowych — od Belgradu po Miskolc — nagrodzona m.in. Grand Prix i Nagrodą Publiczności (Belgrad,Serbia)
Otrzymała Nagrodę Ministra Kultury za najlepszy spektakl na Forum Młodej Reżyserii.

Tworzy z rozmachem i precyzją, umiejętnie oswajając przestrzenie nieoczywiste. Jej debiutancka opera Gwałt na Lukrecji zrealizowana została w mrocznych zakamarkach postindustrialnej Starej Drukarni.

Od “Sophie” w Teatrze Nowym w Poznaniu, przez “28 dni”, “CELLineczkę”, aż po dzieła Brittena (“The Turn of the Screw”, “Mały kominiarczyk”, “The Rape of Lucretia”) — nieustannie splata słowo z muzyką, pamięć z wyobraźnią.

Ostatnio oczarowała widzów Manekinami w Operze Wrocławskiej. W widowisku „Tajemnice Bony Sforzy” podjęła się reżyserii „Farfurki Królowej Bony”.

Reżyserka, która zamiast mówić – nawleka myśl na nić dźwięku i pozwala wybrzmieć temu, co ukryte między wersami.

Kamila Wawrzeńczyk – pianistka, śpiewaczka i adeptka sztuki reżyserii. W swojej twórczości z równą swobodą dotyka czerni klawiatury, jak i barw scenicznej ekspresji.

Studentka dwóch wydziałów Akademii Muzycznej w Katowicach –klasy fortepianu prof. Wojciecha Świtały oraz śpiewu solowego pod okiem prof. Ewy Biegas i dr Ewy Tracz. Laureatka prestiżowych konkursów pianistycznych, koncertowała w Polsce i Europie, m.in. we Francji, Austrii, Serbii i Danii. Doskonaliła się u wybitnych mistrzów: Andrzeja Jasińskiego, Ewy Pobłockiej czy Kevina Kennera.

W czerwcu 2024 roku objawiła się publiczności w podwójnej roli – jako śpiewaczka i reżyserka – debiutując spektaklem operowym Carla Menottiego. Od tamtej pory jej artystyczna ścieżka zaczęła prowadzić w stronę teatralnych rewirów: rozpoczęła naukę reżyserii w Akademii PAPA i dołączyła do zespołu Michała Znanieckiego jako asystentka reżysera.

Asystowała m.in. w produkcjach „Diwy bez lustra”, „Flisa” Moniuszki oraz inscenizacjach oper Pucciniego w Operze Śląskiej – „Gianni Schicchi” i „Suor Angelica”.

Laureatka stypendiów Ministra Kultury, Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci oraz Prezesa Rady Ministrów.

Dyrygentka grupy warsztatowej „Kod dostępu”, gdzie poprzez dźwięk i ruch otwiera przestrzeń wspólnej kreacji.

Niestrudzenie poszukuje harmonii między muzyką, głosem i sceną – tam, gdzie dźwięk splata się z historią, a opera staje się opowieścią o emocjach najgłębszych. 

I𝗻𝗴𝗮 𝗣𝗶𝗹𝗰𝗵𝗼𝘄𝘀𝗸𝗮 – architektka ruchu, choreografka emocji.

Tworzy choreografie, które opowiadają więcej niż słowa. Inga Pilchowska, związana jest z najważniejszymi scenami operowymi i dramatycznymi w Polsce – od Opery Krakowskiej, przez Operę Śląską, aż po Teatr Horzycy i Syrenę – buduje światy, w których każdy gest ma swoją duszę.

Współpracowała z mistrzami reżyserii: Michałem Znanieckim, Igorem Gorzkowskim, Krystyną Jandą czy Jackiem Bończykiem – tworząc z nimi inscenizacje, gdzie ciało staje się poezją. Jej prace łączą klasykę z nowoczesnością, operę z musicalem, taniec z dramatem.

Wśród jej najnowszych projektów można wymienić: „Vesper”G. Guthman’a w reż. M. Znanieckiego w Operze i Filharmonii Podlaskiej, „Bona Sforza”Z. Krauzego w reż M.Znanieckiego w Operze Krakowskiej , „Carmina Burana” z Operą Kameralną na scenie Teatru Polskiego w Warszawie w swojej reżyserii i choreografii czy „Alicja w Krainie Snów” w reż. W. Kostrzewskiego w Teatrze Jaracza w Warszawie.

Nieobojętna wobec najmłodszych widzów – tworzy magiczne światy w spektaklach dla dzieci, jak „Kot w butach” czy „Zwierzęta doktora Dolittle”.

Jej sceniczne obrazy są niczym sny – pełne ulotnych znaczeń, zaklętych wspomnień i ukrytej głębi.

𝗕𝗮𝗿𝘁𝗼𝘀𝘇 𝗝𝗮𝗸𝘂𝗯 𝗞𝗮𝗺𝗶ń𝘀𝗸𝗶-𝗟𝗶𝗻𝗴𝗼 – stylista, perukarz i kostiumograf. Artysta sceny i zaplecza.

Od niemal dwóch dekad na pograniczu rzemiosła i magii, wędruje od opery po teatr – z igłą, pędzlem, grzebieniem w dłoni oraz głową pełną pomysłów.

Bartosz Jakub Kamiński-Lingo to jeden z tych artystów, którzy nie tylko tworzą kostiumy – oni budują tożsamości postaci. Pracuje z detalem, pamięcią stylu i teatralnym nerwem.

Obecnie związany z Warszawską Operą Kameralną, wcześniej czarował widzów Opery i Filharmonii Podlaskiej. Tam też wszystko się zaczęło – od autorskich peruk do „West Side Story” w reżyserii Jakuba Szydłowskiego.

Współtwórca barokowego przepychu w spektaklu „Via Crucis”, kostiumowej poetyki „Ksiąg Zaczarowanego Fletu” czy widowiska „Carmina Burana NOW”. Współpracował z Michałem Znanieckim przy wielu produkcjach festiwalu „Metastasio bez granic”.

Kreator wyjątkowych światów scenicznych: od Mozarta po Mascagniego, od Supraśla po Zakopane. Kostiumograf, który potrafi zbudować historię jednym szwem.

Człowiek, który łączy edukację, warsztat i empatię – współpracując z seniorami, grupami integracyjnymi, młodzieżą i sceną profesjonalną.

W spektaklu „Tajemnice Bony Sforzy” to właśnie Jego kreacje – równie efektowne, co pełne znaczeń – są lustrem renesansowej duszy. A może i maską, za którą kryje się więcej, niż widzi oko…

„𝗠𝗮𝗿𝗰𝗲𝗹𝗶𝗻𝗮 𝗥𝗼𝗺á𝗻 – pochodzi z rodziny o głębokich tradycjach muzycznych. Jest trzecim pokoleniem śpiewaczek operowych, jej ojciec jest kontrabasistą, ale jej talent to coś więcej niż tylko dziedzictwo.

To głos utkany z emocji, historii i pasji. Słyszysz go raz – i pamiętasz na zawsze.

Występowała na scenach operowych i estradach koncertowych na całym świecie, m.in. w Argentynie, Stanach Zjednoczonych, Chorwacji, Niemczech, Francji, Indonezji, Włoszech, Japonii, Kosowie, Łotwie, Litwie, Holandii, Polsce, Portugalii, Rumunii i Ukrainie. Jej repertuar obejmuje 30 partii operowych.

W roli królowej Bony staje się uosobieniem siły, dumy i kobiecej tajemnicy.Pojawi się w Krzeszowicach, by opowiedzieć Wam historię, jakiej jeszcze nie znacie.

Na scenie – zjawisko. Poza nią – serce, które bije muzyką.

𝗥𝗲𝗻𝗮𝘁𝗮 𝗗𝗼𝗯𝗼𝘀𝘇 – mezzosopranistka, której aksamitny głos i sceniczny temperament potrafią całkowicie zahipnotyzować publiczność.

W 2011 otrzymała Teatralną nagrodę Muzyczną im. Jana Kiepury w kategorii Najlepsza Śpiewaczka.

Solistka Opery Śląskiej, występująca na największych scenach w Polsce i za granicą – od Gdańska i Warszawy po Austrię, Francję czy Stany Zjednoczone.

Współpracuje z Operą na Zamku w Szczecinie i Operą i Filharmonią Podlaską w Białymstoku.

Szlachetny głos, charyzma i magnetyzm sceniczny, który trudno opisać – trzeba go po prostu poczuć.

W Krzeszowicach pojawi się jako dama dworu Bony – Małgorzata, która wie więcej, niż mówi.

𝗣𝗲𝘁𝗿 𝗣𝗼𝗿𝘂𝗯𝘀𝗸ý – czeski kontratenor o niezwykle subtelnej barwie, mistrz zarówno muzyki dawnej, jak i współczesnych interpretacji.

Występował z Concentus Musicus Wien na festiwalu Praska Wiosna.

Regularnie współpracuje z Czech Ensemble Baroque (m.in Missa sancti Joannis Nepomuceni A. Caldary, Dettigen Te Deum G. F. Händla, Juditha Triumphans A. Vivaldiego).

Doświadczenie zdobywał m. in. w Teatrze Śląskim w Opawie oraz w Narodowym Teatrze Morawsko-Śląskim.

Na co dzień pedagog, na scenie – artysta o niebywałej precyzji, wrażliwości i charyzmie.

W Krzeszowicach zobaczymy go w nowej roli: jako Pazia, który choć zdaje się być tylko tłem, nigdy nie pojawia się bez powodu.

𝗠𝗮𝗰𝗶𝗲𝗷 𝗪𝗮𝘄𝗿𝘇𝘆𝗻𝗲𝗸 – młody, obiecujący kontratenor o wyrazistej barwie i głębokiej scenicznej intuicji.

Swoją edukację muzyczną rozpoczął jako pianista w Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia im. Grzegorza Fitelberga w Chorzowie, gdzie uczył się gry na fortepianie pod kierunkiem Oliwii Stawowskiej oraz śpiewu pod opieką dr Wioletty Białk.

Student na Wydziale Wokalno – Aktorskim Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach, absolwent muzykoterapii Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi, od dzieciństwa związany z chóralistyką i sceną.

Występował m.in. operetce Die Fledermaus Johanna Straussa (syna) w reżyserii Grzegorza Eckerta oraz operze La Bohème Giacomo Pucciniego, wyreżyserowanej przez Michała Znanieckiego. Rok 2024 przyniósł kolejne artystyczne wyzwanie: zaśpiewał w Chichester Psalms Leonarda Bernsteina w Filharmonii Śląskiej.

W Krzeszowicach wcieli się w rolę Pazia II – postaci świadomej każdego dworskiego szeptu i spojrzenia.

𝗔𝗿𝘁𝘂𝗿 𝗣𝗹𝗶𝗻𝘁𝗮 – kontratenor o wyjątkowej kulturze wokalnej i imponującym doświadczeniu scenicznym.

Laureat licznych konkursów, od lat rozwija swój warsztat u boku wybitnych pedagogów.

Zadebiutował w operze Wojciecha Stępnia „Czarne Lustro”.

Jego sceniczna droga wiedzie przez tytuły tak różnorodne jak: „Acis i Galatea” Georga Friedricha Händla, „Zemsta Nietoperza”, „Czarodziejski Flet” , „The Fairy Queen” czy spektakl „METASTASIANA: Loteria Metastasio” w reżyserii Michała Znanieckiego, pod kierownictwem muzycznym Adama Banaszaka, w ramach I Międzynarodowego Festiwalu „Metastasio bez granic”.

Jego głos – precyzyjny, subtelny, dojrzały – wnosi do roli Pazia III coś więcej niż techniczną biegłość.
To młody dworzanin, który wie, kiedy zejść z drogi, a kiedy… być dokładnie tam, gdzie trzeba.

𝗔𝗻𝗻𝗮 𝗗𝗶𝗷𝘂𝗸-𝗕𝘂𝗷𝗼𝗸 – kobieta sceny, głosu i wyobraźni

Aktorka, wokalistka, reżyserka – od najmłodszych lat zanurzona w świecie dźwięku, ruchu i emocji. Jej artystyczna podróż rozpoczęła się na deskach Opery i Operetki w Krakowie, gdzie jako pięcioletnia dziewczynka stawiała pierwsze kroki w balecie pod czujnym okiem Jacka Heczko. Później – taniec ludowy, klasyka, muzyka i teatr – wszystko splotło się w harmonijną opowieść o artystce, która nigdy nie przestaje poszukiwać.

Absolwentka krakowskiej Szkoły Wokalno-Aktorskiej i aktorka dramatyczna dyplomowana przez ZASP. Uczyła się śpiewu u mistrzów (Krystyna Tyburowska, Adam Szybowski), występowała na scenach teatrów dramatycznych i muzycznych, w kabaretach, filmach, serialach i wielkich widowiskach. Jej głos rozbrzmiewał w recitalach, a osobowość sceniczna czarowała widzów od „M jak Miłość” po sceny estradowe.

Od lat tworzy własny, niezależny świat sceniczny – reżyseruje, pisze, prowadzi zespoły wokalne Verso i Contra, zakłada grupy teatralne i tworzy przestrzenie dla młodych artystów – jak „Kopalnia Talentów” w Krzeszowicach. Jest też mentorką, instruktorką, kobietą, która widzi w sztuce przestrzeń do rozmowy o emocjach, pamięci i marzeniu.

Nagradzana (Osobowość Roku 2019, Nagroda Powiatu Krakowskiego), owacyjnie przyjmowana przez widzów, uwielbiana przez swoich uczniów. Ma w sobie sceniczną charyzmę, lecz także czułość i uważność – a jej współtworzone spektakle, jak „Serduszko z lodu” czy „Lwów, Lwów jak pięknie brzmi”, niosą zarówno lekkość, jak i melancholię wspomnień.

Jej sceniczna obecność to więcej niż rola – to opowieść utkana z pieśni, westchnień, spojrzeń.

𝗝𝗮𝗸𝘂𝗯 𝗣𝗶𝗼𝘁𝗿𝗼𝘄𝗶𝗰𝘇 –mistrz transformacji.

Wykształcony w akademii Codarts w Rotterdamie, przez lata tańczył na scenach Holandii, Belgii i Portugalii – jak nomada sztuki, poszukujący nowych form wyrazu.

Po powrocie do Polski stał się cichym bohaterem wielu spektakli, współpracując z Operą Narodową, Teatrem Muzycznym ROMA i Warszawską Operą Kameralną.

Jego taniec – pełen precyzji i wewnętrznego ognia – zachwyca subtelnością i siłą zarazem.

Jako artysta wolny, niesie na scenę pierwiastek niezależności – osobną energię, która porusza i intryguje.

𝗞𝗮𝘁𝗮𝗿𝘇𝘆𝗻𝗮 𝗥𝗲𝗶𝘀𝗰𝗵-𝗝𝗮𝗸𝘂𝗯𝗰𝘇𝗮𝗸 – mistrzyni ruchu i harmonii.

Z krainy gimnastyki artystycznej – gdzie każdy gest jest rzeźbą, a każdy układ opowieścią o precyzji – Katarzyna Reisch-Jakubczak przeniosła się na sceny operowe, wnosząc ze sobą mistrzostwo, lekkość i sceniczną elegancję.

Związana z Warszawską Operą Kameralną, występuje w spektaklach w spektaklach „Don Giovanni”, „Idomeneo Re Di Creta”, „Maria de Buenos Aires”, „Uprowadzenie z Seraju”, a także w Mazowieckim Teatrze Muzycznym w spektaklu „Dzikie Łabędzie”.

Jej ruch ma w sobie krystaliczność dawnych mistrzyń gimnastyki i poetykę teatru cieni – w spektaklach, gdzie gest przemienia się w opowieść.

𝗡𝗮𝘁𝗮𝗹𝗶𝗮 𝗝óź𝘄𝗶𝗮𝗸 – tancerka z duszą opowieści.

Jej taniec to nie tylko technika – to opowieść.

Natalia Jóźwiak rozpoczęła swoją drogę w murach stołecznej Szkoły Baletowej, by później rozwijać się w Paryżu, Izraelu, Holandii i Austrii – w miejscach, gdzie sztuka tańca staje się rozmową z ciałem i duchem.

Na scenie jest kobietą wielu wcieleń. Tancerka Opery i Filharmonii Podlaskiej, Warszawskiej Opery Kameralnej i Opery Narodowej.

Występowała w Polsce, w Korei, na międzynarodowych scenach – wszędzie tam, gdzie taniec staje się językiem uniwersalnym.

W roku 2024 miała przyjemność asystować choreograf Indze Pilchowskiej w spektaklach „ Pajace” i „Cavaleria Rusticana ”.
Równocześnie realizuje się jako choreografka spektakli, takich jak: Rozśpiewane ulice świata, Ktoś nas tu buja, Sylwester w Operze, Kochanie, grają naszą piosenkę – we współpracy z Sebastianem Piotrowiczem.

W jej ruchu drzemie tajemnica, a sceniczna obecność otula publiczność czułą opowieścią o emocjach, których nie da się wypowiedzieć.

𝗦𝗲𝗯𝗮𝘀𝘁𝗶𝗮𝗻 𝗣𝗶𝗼𝘁𝗿𝗼𝘄𝗶𝗰𝘇 – tancerz przemian, choreograf snów.

Od siódmego roku życia poruszał się po granicy dyscypliny i ekspresji – zaczynając w zespołach „Hand to Hand” i Caro Dance, zdobywał złoto na Mistrzostwach Świata i Europy, nim jeszcze jego nazwisko zaczęło rozbrzmiewać na scenach Europy.

Wykształcony w warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego i uczelni CODARTS w Rotterdamie, zanurzał się w świecie tańca współczesnego, klasyki i awangardy.

Występował zarówno na scenach teatrów w Polsce i za granicą (Nanine Linning Dance Company, Caro Dance Company).

Dziś jako choreograf i artysta sceniczny kształtuje ruch w przestrzeni oper i teatrów: Warszawskiej Opery Kameralnej, Opery i Filharmonii Podlaskiej, Teatru Wielkiego – Opery Narodowej oraz Teatru Klasyki Polskiej. J

ego sceniczne wizje – pełne napięcia, metafory i fizycznej poetyki – zawieszone są między klasyką a nowoczesnością.

Na ekranie gościł w programach „You Can Dance”, „Mam Talent” i „Twoja Twarz Brzmi Znajomo”, ale to w teatrze jego ciało staje się narzędziem opowieści – zawsze w ruchu, zawsze na granicy snu i prawdy.

𝗔𝗹𝗲𝗸𝘀𝗮𝗻𝗱𝗿𝗮 𝗦𝗸𝗿𝘇𝘆𝗽𝗲𝗸 – studentka III roku malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, związana z Pracownią Scenografii, gdzie rozwija swoją wrażliwość artystyczną w kierunku sztuk scenicznych.

Szczególne miejsce w jej twórczości zajmuje kostium teatralny i operowy – traktowany jako nośnik narracji, emocji i tożsamości postaci.

Współpracowała z Operą Śląską przy produkcjach Gianni Schicchi oraz Suor Angelica Giacoma Pucciniego, realizowanych przez Akademię Muzyczną im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w reżyserii Michała Znanieckiego.

Projektowała także kostiumy do czterech szkiców scenicznych zaprezentowanych podczas festiwalu WyspiańskiSS w Teatrze Śląskim.

W spektaklu Tajemnice Bony Sforzy pełni funkcję asystentki kostiumografa, aktywnie uczestnicząc w procesie projektowym, łącząc zdolności plastyczne z teatralną intuicją.

Tajemnice Bony Sforzy w Krzeszowicach 14 06 2025

Niezwykłe widowisko można było obejrzeć w sobotni wieczór w Krzeszowicach. Centrum miasta zamieniło się w scenerię spektaklu. Wzięli w nim udział zarówno soliści operowi, jak i mieszkańcy. – Raz do roku realizujemy wspólnie projekty zaangażowane społecznie. W tym roku impulsem było 1000-lecie Korony Polskiej – mówi Magdalena Sowińska prezes Fundacji Jutropera. W spektaklu wzięli udział zarówno soliści operowi, m.in. Marcelina Roman i Renata Dobosz, jak i orkiestra Archetti z Jaworzna, a także stała grupa teatru Rozrywki z Krzeszowic oraz powstały na potrzeby wydarzenia chór miejski złożony m.in. ze studentów krakowskiej szkoły teatralnej SPOT. Nie brakowało tam także akrobatów. Byli członkowie grupy Verso z Krzeszowic oraz Fonte z Rudawskiego Centrum Kultury.

Królowę Bonę zagrała Anna Dijuk-Bujok, króla natomiast Marian Szostak. Jako księżniczki wystąpiły: Ewa Feliksik, Pola Kantor, Wiktoria Głos, Michalina Filipowicz, Weronika Piąty, Małgorzata Gabryś, Rita Piątkowska, paradujące na kucykach ze stadniny Radosny Tenczynek. Uczestnicy przenosili się razem z artystami w różne miejsca w centrum, gdzie odgrywane były scenki z życia królowej. Były przeplatane fragmentami arii operowych śpiewanych z balkonów i okien okolicznych domów. Finałem był spektakl przed Pałacem Vauxhall. Gra muzyki i świateł sprawiła, że atmosfera widowiska była wyjątkowa. Wydarzenie zorganizowała Fundacja Jutropera.

Spektakl zrealizował Michał Znaniecki polski reżyser teatralny i operowy pod kierownictwem muzycznym Macieja Tomasiewicza. Współorganizatorem było Centrum Kultury i Sportu w Krzeszowicach. To nie jedyne wydarzenie zaplanowane w okolicy przez Fundację Jutropera. Drugim jest projekt „No Women, No King!”. To cykl międzypokoleniowych warsztatów historyczno-operowych zakończonych spektaklem z okazji polskiej prezydencji w Radzie UE. Projekt warsztatów realizowany jest w: Krzeszowicach, Czernej, Morawicy i Chrzanowie. Finałem będzie plenerowy spektakl happeningowy „Bal u Królowej” w reżyserii Michała Znanieckiego. Odbędzie się on 21 czerwca o godz. 19.00 nad Stawem Wrońskim w Tenczynku.